همانطور که از گزارش های گوناگون در می یابیم، اکوسیستم مملو از نسخه های اولیه دیفای با نقص های فراوانی همراه است، چرا که این فناوری، یک فناوری جدید است، زنجیره هایی که روی آن کار می کنند نقص های خاص خود را دارد و مردمی که حریص هستند این محصولات را به عنوان محصولاتی نگاه می کنند که خیلی سریع می توانند از طریق آن پول زیادی بدست آورند.
دقیقاً همانطورکه رونق ICO در سال ۲۰۱۷ علاقه گسترده ای را نسبت به بازار ارز دیجیتال به وجود آورد، دیفای نیز نگاه های بسیاری را به سمت این صنعت معطوف خواهد کرد. اما باید به یاد داشته باشیم که و رونق ICO در نهایت باعث از بین رفتن علاقه عمومی و ظهور زمستان طولانی ارز دیجیتال شد که پس از آن اکثریت قریب به اتفاق این پروژه ها به وعده خود عمل نکردند. به جای پروژه های ردیابی سریع که مطابق با ایده های گفته شده خود عمل نمی کنند، ما باید هدف بالاتری داشته باشیم تا عموم مردم را به عناصر دیفای که پایدار هستند، جلب کنیم. ما به عنوان یک صنعت می توانیم با دیفای به وعده های خود عمل کنیم.
طرفداران دیفای غالباً به این نکته اشاره می کنند که سیستم بانکی و مالی موجود تا چه اندازه خراب است. این درست است، اما آنها حتی از کاستی های آشکار سیستم های خود غافل هستند. دیفای از یک فرصت دموکراتیک برای درآمدزایی حمایت می کند و در عین حال که با محروم کردن افراد عادی از فرصت های سودآور سرمایه گذاری و عدم تعادل اطلاعاتی که اراد ناتوان را در معرض آسیب قرار می دهد، از تعدیل مقررات جلوگیری می کند. این ها، ایده های خوبی است که باید تحقق یابد، اما چیزی نیست که محصولات دیفای در حال حاضر برای ما به ارمغان بیاورند.
قوانین ساده برای پروژه های دیفای
گفتنی است در این بین یک مجموعه ساده از دستورالعمل ها وجود دارد که ما باید آنها را قبل از شرکت در هر پروژه دیفای بدانیم. به طور خلاصه، این پروژه باید واقعاً مطابق با اصول ادعا شده باشد که باعث می شود دیفای از سیستم های فعلی بهتر باشد.
اول اینکه، بنیانگذاران باید به طور عمومی شناسایی شوند و تجربه قطعی در صنعت بلاک چین داشته باشند. هنگامی که “توسعه دهندگان” پشت یک پروژه مشخص نیستند، هزینه شخصی کلاهبرداری خروج فوق العاده کم می شود. تنها زمانی که افراد نام و اعتبار خود را با این پروژه ها مطابقت دهند، می توانند از اعتبار برخوردار شوند.
ثانیاً اینکه، به هر عضو حیاتی اکوسیستم باید متناسب با سهم خود پاداش داده شود. بدیهی به نظر می رسد که اگر سیستمی برای کارکرد خود به گروه خاصی متکی باشد، باید متناسب با اهمیت آنها پاداش داده شود. پروژه هایی که متکی به اوراکل های قیمت، بازرگانان، اینفلوئنسرها یا سایر افراد در اکوسیستم که مورد نیاز بوده اما پاداشی دریافت نمی کنند، هستند، این گروه ها را در موقعیت هایی قرار می دهند تا موفقیت طولانی مدت پروژه را محدود یا جلوگیری کنند.
سوم اینکه، هیچ بودجه ای قبل از استخراج یا توسعه برای سرقت وجود نداشته باشد. راه اندازی با پیش فروش یک روش معمول برای پاداش دادن به بنیان گذاران پروژه و همچنین یک روش معمول برای آن بنیان گذاران به منظور دامپ توکن هاست. در عوض، با توسعه پروژه، توسعه دهندگان در طول این مسیر پول بیشتری به دست می آورند.
چهارم اینکه، نظارت باید جدی تر گرفته شود. هر کوین نظارتی باید برای مدت زمان محدودی عرضه شود. عرضه کوین های نظارتی باید با یک برنامه زمان بندی انتشار توکن مشخص انجام شود که مدت زمان معقولی داشته باشد. دوره های کوتاه عرضه معمولاً کنترل را در میان پذیرندگان اولیه متمرکز می کند، در حالی که دوره های طولانی تر مالکیت را بهتر گسترش می دهند. هر پروژه دیفای باید توسط دارندگان توکن به صورت زنجیره ای کنترل شود، نه فقط از طریق چند علامت و نظرسنجی. راز آشکار توکن های نظارتی دیفای این است که اکثر آنها برای نظارت استفاده نمی شوند. اگر پروژه ای ادعا می کند که تحت نظارت جامعه اداره می شود، سپس نتایج آرا باید موجبات قرارداد هوشمند را برانگیزد و احتمالاً رای گیری باید با نوعی از پاداش های کوچک ایجاد شود تا حداقل هزینه رأی گیری را پوشش دهد، در غیر این صورت برخی سهام کوچک باید به عنوان محرک در اختیار آنان قرار گیرد.
سرانجام اینکه، هزینه کارمزد تراکنش ها باید سودآوری سرمایه گذاران خرد را حفظ کند. اخیراً، در اتریوم یک تراکنش دیفای به طور متوسط ۴۰ دلار یا بیشتر هزینه در برداشت و برای مبادله یا ذخیره توکن می بایست ۲-۳ تراکنش انجام داد تا وارد یک استخر شود. البته باید عنوان کرد که هزینه انجام اقدامات در این پلتفرم نباید بیش از سود روزانه پیش بینی شده برای یک فرد باشد.
